Toplum olarak, insanların özel hayatına yönelik sorular sormayı çok severiz.
Biriyle çıkmaya başladığınızda ve hafif ciddi takılıyorsanız (ne demekse ??), hani ailesiyle filan tanıştıysanız mesela, hemen "ee ne zaman nişanlanıyorsunuz?" sorusu gelir.
Diyelim nişanı yaptınız ya da sözü kestiniz, bu kez de "ee düğün ne zaman?" diye sorulur.
Evlendikten bir süre sonra ise "çocuk düşünüyor musunuz?" diye soran birileri mutlaka çıkar.
Sonra hamile kalırsınız.
Buraya kadar bile yeterince sıkıntılı sorulara bir şekilde cevap verip yaşadıysanız da işte bu son soru sizi bitirir: "Eee ikinci çocuğu düşünüyor musunuz?"
Bu son zamanlarda çeşitli yaşlı aile fertleri tarafından bu soruya maruz kalıyorum ve o kadar sinirleniyorum ki. Bu durumda genelde muhatap olmuyorum ama kimi zaman "ben zaten sevmem çocukları, hayırlısı ile bir tanesi olsun da, sonra bakarız" filan diyorum.
Daha birinci çocuğumu doğurmamışım, hemen şunu ekliyorlar "aman aman tek çocuk çok az, hayatta yalnız kalır, ilkini hele bir ortaya çıkar da, hemen 2.yi yapın, insanın zor günlerinde sırtını dayayacağı bir kardeşi olması çok önemli"
Peki kardeş gerçekten insanın zor zamanlarında sırtını dayayacağı bir kişi midir?
İnsanın bir kardeşinin olması hayatta her zaman kendisine destek midir?
Bu soruya ne yazık ki hiç düşünmeden "evet" diyemeyeceğim.
Benim de bir kardeşim var ve aramız çok iyi, şanslıyım ki yakınız ama kardeşlik ilişkileri her zaman böyle değil bence.
Çevremde görüyorum, kimi zaman insanın kardeşi olması kendisine destek değil de köstek oluyor. Hayatında sürekli taşıyacağı bir yük olabiliyor. Aile içinde huzursuzluğa neden oluyor. Özellikle de ne yazık ki kardeşler evlenip de aile genişledikten sonra sorunlar artıyor. Miras sorunları yaşanıyor vs.
Son zamanlarda okuduğum Sadakat isimli romandaki esas kızın baş düşmanı neden kardeşi oluyor? Ya da Alice Harikalar Diyarı'nda neden prenses kardeşler düşman oluyor birbirine?
İnsanların birden fazla çocuğu olabilir, birçok da olabilir ama çok çocuk yetiştirmek isteme nedenimiz "hayatta destek" olmamalı. Ne bileyim çocukları sevdiği, eve neşe getirdiği, bir insan yetiştirmenin yarattığı tatmin vs gibi nedenlerle çocukları olmalı insanın.
Yoksa ben tek çocukların da paylaşımcı, bencil olmayan ve yalnız olmayan kişiler olduğunu düşünüyorum.
Kendi hayatımla ilgili olarak da çoğu zaman olduğu gibi bu kez de kesin yargılarım yok, zaman insanları farklı düşünce ve davranışlara yönlendiriyor çünkü
3 yorum:
ya uf sorma, bu sorular ağız alışkanlığı yapmış artık, herkesin dilinde aynı şey.gerçi ben çok dinlemiyorum hı hı evet diyip geçiyorum artık. öyle yapmak lazım sanırım. kardeş konusunda da haklısın zira sırf diğerine arka çıksın diye kardeş doğurmak çok bencilce bi düşünce..
O soruları duyduğum gibi malesef bende sormuşumdur. En azından direk olmasada çaktırmadın :)
Kardeş konusunda ise benim 3 kardeşim var ve iyiki varlar. İnanın varlıkları bile yetiyor. Belkide bu düşüncede olduğum için ilk kızımı doğduğumda hemen tek kalmasın dedim, Tanrıda duymuş olacak ki bir kızım daha oldu.Bazen oynarken ya da kavga ederken onları izliyorum, çok hoşuma gidiyor ve kendi kendime bu oyun ve kavga ömür boyu gidecek diyorum.
Ceren; biz milletçe seviyoruz soru sormayı, huyumuz kurusun :)
Dalgasesleri; bence şanslı kesimde yer alıyorsun, umarın kızların da hep dost olarak kalırlar. Gerçi bu bence yetiştirme ile de ilgili. Bazen çevremde kötü örnekler görüyorum ne yazık ki.
Yorum Gönder