Abartmayı Sevmek

Zaman geçtikte anneme daha mı çok benziyorum???
Yoksa hep böyleydim de şimdi mi farkediyorum bilemiyorum ama son zamanlarda şunu farkettim ki, her konuda abartmak benim yaşamımın bir parçası...

Şöyle ki;
Eğlenmek için dışarı çıktıysam en çok eğlenip zıplayan ben oluyorum, sanırsın dünyanın o anda en eğlenen kişisi benmişim.
Keyfim yerindeyse, iş yerinde bile olduğuma aldırmayıp yüksek sesli kahkahalar atıyorum.
Heyecanlı bir olayı, birileri ile paylaşacaksam bire bin katıp heyecan fırtınası içinde anlatıyorum, sanırsın en bomba olayı ben yaşamışım .
Çok işim olduğunu düşündüğüm bir günde; masadan kalkmadan, başımı kaldırmadan tıkır tıkır çalışıyorum, çay içme teklifinde bulunan arkadaşlarımla kesinlikle reddediyorum, sanırsın sonsuz çalışmam şirketi kurtaracakmış.
Kötü bir olay olduysa ve üzülüyorsam, bunu da abartıp dünya başıma yıkılmış gibi dövünüp duruyorum, sanırsın hiç umudum kalmamış.
Neşeyi de, heyecanı da, üzüntüyü de, iyiyi de kötüye hep abartarak yaşıyorum. Bunu söylemekten çekinmeden, çevremdekilere de hissettirerek.