30 Eylül 2010 Perşembe

Bu Mudur İş Hayatı??

Her yer sıra, her yer insan.

Delirivereceğim ve asansör sırasında kıyafetlerimi yırtıp yaka bağır açık hale koşacağım diye allah muhafaza korkmaya başladım.

Sabah kilometrelerce yol gidiyorum, yol önümde uzuyor, elektrik direklerini, çirkin binaları, arabaları geçiyorum, güç bela iş yerine atıyorum kendimi. O da ne, kahvaltı etmek imkansız, öyle bir sıra var ki, lanet olsun, sakin ol diyip yukarı çıkıyorum.

Öğlen 12:00 olmadan stres içinde yemek sırasına iniyoruz, bekle bekle, en sonunda 2 kap yemeğimi alıyorum ama tabi ki salata alamıyorum. Neden? Çünkü salata sırası yemek sırasından da fazla nedense. Bekleyerek içim şişiyor. İçim şişmesin diye beklemiyorum, neyse diyorum salata-yoğurt filan neyine.

Hadi bir şekilde yemeğimizi yiyoruz, ardından bir kahve, çay içmek istiyorsun. Ama yok daha neler, sıra bekleyecek bir fedakar yoksa aramızda, çay kahve içmenin imkanı yok. En iyisi çıkıp biraz dolaşalım diyoruz.
Akşamı hiç anlatmayayım: dur kalk dur kalk, yol uzun, trafik berbat, ayaklar yorgun, sabır bitmiş çünkü bütün gün bir sürü gereksiz insanla uğraşmışsın , umutsuzluk had safhada.

Şimdi ben şunu anlamıyorum, neden bu hayatı çekiyorum? Neden bu sıralarda bekliyorum?
Yıllar boyunca bu günleri yaşamak için mi okudum ben? Bunun için mi bin tane okula gittim, lisan öğrendim, çalıştım ve gerçekten çalıştım? Bu sıkıntıyı niçin yaşıyorum? Bu kadar çaresiz miyim?

Yoksa para denen kulun kölesi mi olmuşuz topluca?


Gariptir insanoğlu, neler yaratmış?
Yaratttığı her bugün, dünü aratmış
Aklı ile her şeyin sırrını bulmuş
Kendi yarattığı kulun kölesi olmuş
Ayy para, para, para,
ille de para para
Varlığı bir dert, yokluğu yara

5 yorum:

Adsız dedi ki...

Bozuk eğitim sistemi
İstenmeyen fakülte
İstenmeyen meslek
Mutsuz insanlar
Verimsiz işler
Mutsuz toplum
Başarısız ülke

Hergün yaşadığımız.Kimbilir kaç kez daha yaşanacak..

Güzeldi anlatım tarzınız.

Mutlu yarınlar sizin olsun.

minimalist dedi ki...

maalesef diyorum...

Bero dedi ki...

Kar pastası, teşekkürler öncelikle. Yine de umudum var, farklı bir seyler olacak inanıyorum.
Minimalist, zaten ancak maalesef diyip geçiyoruz ;)

Aslısın dedi ki...

oy oy oy diyeceğim ve sen beni anlayacaksın. Kapıdan kart okutup girerken ve çıkarken de sıra var bizde, üzerine afiyet.

Bero dedi ki...

Bak onu unutmuştum aslı.
Olma mı, bizde de var :)