Ayrılık ve Ötesi

Bana sorsan çok uyumlu bir çift, ortak zevkleri, arkadaşları var.

Birlikte olduğumuz onca zaman içinde birbirlerine bağırdıklarını, saygısızlık yaptıklarını hiç duymadım. Uzun zamandır evliler, artık öyle bir hal almış ki, sanki gözümde ikisi bir bütün.

Çocukları yok evet, ama bu zamanda çok duyuyorum çocuk istemeyen evli çiftleri, zaten çocuk işi akıl işi değil kimine göre, hak da veriyorum bir açıdan.

Geçenlerde telefonum çalıyor, açıyorum, esas kız arıyor, biraz havadan sudan konuştuktan sonra aniden diyor ki "biz ayrılıyoruz, o evden ayrıldı".

Bir an donup kalıyorum, ne desem ki , "hayırlısı olsun" mu desem "çok üzüldüm" mü desem?

Her şey bir saçma, en sonunda içimden geleni söylüyorum "çok şaşırdım".

Gerçekten çok şaşırıyorum, bana göre hiç ayrılmayacak bir çift. Ama yok işte, ayrılıyorlar.
Her ikisini de ayrı ayrı severim, nolucak ki şimdi? İkisiyle görüşsen bir türlü, görüşmesen başka türlü, bilemiyorum davranış şeklimi? Öyle kaldım.

Sonra ortak arkadaşlarımıza veriyolar bu haberi yavaş yavaş .

Öğrenenler şaşırmıyor, onların ayrı dünyaları olduğunu, çok farklı olduklarını, özlerinde uyumsuz olduklarını söylüyor herkes.

O zaman durup düşünüyorum, ben mi görememişim gerçeği? Zaten tüm sinyaller bu ayrılığı işaret ediyormuş da benim mi gözlerim böylesine körmüş? Acaba çevremdeki kişileri nasıl görmek istersem öyle mi görüyorum? Objektif mi değilmişim ki bir ben bu kadar şaşırmışım?

Kimbilir ne zor günler geçiriyorlar, kolay mı 9 senelik evliliği bitirmek?

Fi tarihinde bir yazı yazmıştı Ece Temelkuran, hiç unutmamışım, demişti ki "birini bırakmıyorsun ki bıraktığında, kendinin onunla tanımlanmış halini de bırakıyorsun aslında. Kendinin o kabuğunu bırakmak kolay mı?"

Kolay değil elbet, eminim ki berbat bir dönem onlar açısından, ikisi içinde ayrı ayrı üzülüyorum, umarım diyorum yeniden kurarlar hayatlarını, mutsuz bir yaşamı sürdürmek çok daha yıpratıcı çünkü.