Hiç Tanımam Seni Hülya!

İlk ergenlik dönemim Hülya'nın şiir kitabını okuyarak geçti. Bugün aniden nasıl da hatırladım seni.

Hatırladım ama seninle ilgili tek hatırladığım yemyeşil gözlerin ve yazdığın/aşırdığın o birbirinden güzel şiirler ve tabi ki yaşadığın o büyük aşk.

13 yaşındaydım, en iyi arkadaşım, Fulya idi. Bir ablası vardı Fulya'nın, adı Eda. İşte Hülya, Eda'nın arkadaşıydı ve o sırada 18 yaşındaydı. Nasıl da büyüktü ve güzeldi. Her şeyi bilirdi bize göre, aşkı tanırdı, hayatı tanırdı.

Şiir defteri Eda'da dururdu. Bir gün gizlice o defteri çaldık ve bizim eve getirdik.
Kalbim küt küt çarparken, bütün şiirleri okuduk bir çırpıda. Sonra bir daha, sonra bir daha.
Günlerce okudum o defteri, aşka aşık oldum, Hülya'ya hayran oldum. O şiirlerle büyüdüm.Kendi şiir defterimi yarattım, sevdiğim şairlerin şiirlerini kopyaladım o deftere.

Yıllar geçti, 18 yaşımda oldum, sonra 20, 25 ve sonra 30. Geçti işte yıllar. O defter nerede hatırlamuyorum, attım mı? onu da bilmiyorum. Ama bugün Hülya'yı düşündüm, acaba istediği hayatı yaşayabiliyor mu? mutlu mu?

İlk gençlik çağlarımda salçalı makarnayı yoğurtla karıştırıp birlikte yediğimiz, beş parasız, belediye otobüsü ile Etiler'e gidip, Bebek yokuşundan aşağı yürüdüğümüz, Bebek Kahve'de çay içtiğimiz, hayaller kurduğumuz, ilk aşkı ile evlenen arkadaşım Fulya yok. Onun ablası, Eda yok. Hülya zaten hiç yok.
Anılarım tam, ama çocukluğum biraz eksik.

Fulya yanımda olsaydı keşke, keşke küsmeseydik yıllar önce, keşke onun sevgili yeğeni Can'ı kucağıma alabilseydim, geçmişim benimle olsaydı.

Keşke demeyelim, pişmanlık duymayalım, geleceğe bakalım diyerek toparlanalım.