Bugünlerde yeni bir şey farkettim: Bir takım kişiler hayatlarında yepyeni ve farklı bir şey olduğu zaman içlerine kapanıyor.
Ya o durumu yalnız yaşamak istiyorlar, ya da sindirecek zamana ihtiyaçları oluyor.
Kendim de benzer şekilde davranan kişilerden biriyim. Hamile olduğumu öğrenince belirli bir süre sanki içime kapandım, ben bunu böyle hissetmedim ama arkadaşlarım "sen değiştin,yavaşladın, sessizleştin" gibi yorumlarda bulundular.
Belki de içten içe aslında hamile kalmayı çok da istemediğimi düşündüler ama bunu bana söyleyemediler.
Zaman içerisinde bu fikri benimseyip alışınca daha rahat ve dışa dönük davranmaya başladım. Bunun nedenini o dönem de düşünmüştüm ve yeni duruma zihnimi alıştırmak için kendi iç dünyam ile konuştuğuma karar vermiştim.
Bugün farklı bir şey dikkatimi çekti. Uzun süredir mutlu bir ilişkisi olmayan bir arkadaşım bir süredir aşık! ve aslında sürekli konuşması beklenirken kendisi gülen bir surat ifadesiyle karşımda oturuyor. Bunun nedenini ona sorduğumda "ne yapayım, konuşunca sürekli onun hakkında konuşmak istiyorum ama bu durumda da sizleri sıkma istemiyorum" dedi.
Onun da tercihi bu yöndeydi.
Nedeni ne olursa olsun, demek ki kimi zaman mutlulukları da çok paylaşmıyoruz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder